Program warsztatów tenisowych w Klubie Tenisowym Warszawianka - poziom średniozaawansowany:
Poniedziałek – dzisiaj trenujemy: forhend
Forhend
Uderzenie ofensywne, forhend top spin oraz sytuacje meczowe. Pokażemy wam co zrobić, żeby uzyskać większą dynamikę uderzenia, tak aby wasz forhend sprawiał przeciwnikowi jeszcze więcej trudności
Zapraszamy zatem do treningu!
Elementy uderzenia
1. Chwyt rakiety
Sugerujemy standardowy chwyt wschodni, bądź też półzachodni –przy obu chwytach jesteście w stanie zagrać dynamiczne i różnorodne uderzenie.
2. Ustawienie na nogach
Na nogach ustawiamy się w zależności od sytuacji:
- ustawienie boczne – lewa noga z przodu – w momencie gdy dobiegamy do krótszej piłki
- pozycja półotwarta - w dalszym ciągu lewa noga jest z przodu jednak noga prawa jest ustawiona pod kątem około 45 stopni w stosunku do linii końcowej – przy standardowej wymianie z głębi kortu
- pozycja otwarta – nogi są ustawione równolegle w przypadku piłek trudnych, wyrzucających
Nogi ustawione są szeroko – na wysokości ramion. Przed zagraniem uginamy kolana, natomiast w momencie uderzenia „wychodzimy z nóg”, czyli prostujemy nogi – wkładając
całą energię w uderzenie.
3. Skręt tułowia
Bardzo istotny element przy uderzeniu. Jeżeli zależy wam na zwiększeniu siły forhendu, to właśnie głęboki skręt tułowia odgrywa tu ogromną rolę. Głęboki skręt możemy uzyskać stojąc w pozycji otwartej oraz półotwartej. Tułów jest najmocniejszym ogniwem naszego ciała stąd odgrywa kluczową rolę przy uderzeniu.
4. Moment uderzenia
Punkt trafienia piłki jest przed sobą - w momencie uderzenia przeciągamy piłę po strunach rakiety w celu nadania piłce rotacji awansującej tzw. top spin
5. Wykończenie uderzenia
Rakieta wędruje za plecy (na lewe ramie), na końcu uderzenia prawy bark skierowany jest w stronę siatki
Scenariusze treningowe
1. Forhend w pozycji otwartej
Rozgrywamy wymianę forhendem po krosie, po każdym uderzeniu należy wrócić do środka kortu. Forhend uderzamy w pozycji otwartej, czyli przed uderzeniem ciężar ciała jest przenoszony na prawą nogę. W momencie uderzenia odciążamy prawą nogę i przenosimy balans ciała do przodu. Przy tym ćwiczeniu bardzo istotna jest również praca skrętna tułowia.
Cel ćwiczenia:
W tym ćwiczeniu koncentrujemy się na uderzeniu piłki trudnej, wymagającej od nas dobiegnięcia. Ustawienie w pozycji otwartej powoduje, że zdecydowanie szybciej dobiegniemy piłki w stosunku do ustawienia z lewą nogą z przodu, co więcej szybciej również jesteśmy w stanie wrócić do środka kortu
2. Uderzenie top spin – wprowadzenie
Przykładamy rakietę z piłką do siatki (konkretnie do górnej części siatki czyli taśmy) i następnie dynamicznym ruchem przeciągamy piłkę po naciągu rakiety, w wyniku czego piłka powinna przelecieć na drugą stronę siatki
Cel ćwiczenia:
Wykonując to ćwiczenie jesteście w stanie dokładnie zaobserwować jak wygląda uderzenie top spin („głaskanie piłki” po całej szerokości naciągu)
3. Uderzenie top spin w praktyce
Zawodnicy mają za zadanie utrzymać wymianę po przekątnej nadając piłce rotację awansującą. Początkowo wymiana jest prowadzona na małych karach serwisowych, natomiast po kilku wymianach gracze stopniowo wydłużają długość kortu, aż do linii końcowej. W tym ćwiczeniu główka rakiety za każdy razem wędruje pod piłkę i przy uderzeniu następuje dynamiczne przeciągnięcie piłki po strunach rakiety. Przy prawidłowym uderzeniu piłka nie powinna być zagrywana w siatce.
Cel ćwiczenia:
Praktyczne zastosowanie uderzenia top spinowego. W tym ćwiczeniu piłka powinna być zagrywana bezpiecznie nad siatką. Zawodnicy powinni się skoncentrować na regularności uderzenia zamiast na sile gry.
4. Zmiana kierunku gry
Analizując tenisowe mecze z pewnością zauważyliście, że bardzo dużo wymian jest rozgrywanych po przekątnej. Zawodnicy mają na celu „wyrzucić” przeciwnika z kortu, dzięki temu mają odsłoniętą drugą część kortu – wówczas aż się prosi, żeby uderzyć piłę wzdłuż linii.
W naszym ćwiczeniu również trzymamy wymianę po przekątnej (min 4 uderzenia po krosie), następnie jeden z graczy może zmienić kierunek uderzenia – wówczas rozgrywana jest wymiana otwarta na cały kort.
Cel ćwiczenia:
W tym ćwiczeniu zawodnicy trenują grę kontową – która powoduje, że przeciwnik odkrywa drugą stronę kortu i wówczas należy zmienić kierunek gry. Uderzenie wzdłuż linii jest trudniejsze od krosa (krótszy kort oraz wyższa siatka), dlatego też należy pamiętać, żeby przy tym zagraniu dodać rotację awansującą.
5. Forhend na dobiegnięcie
Jeden zawodnik ustawiony jest w narożniku bekhendowym, natomiast drugi gracz stoi na środku kortu i wprowadza piłkę partnerowi na stronę forhendową (na dobiegnięcie). Po zagraniu piłki forhendem rozgrywana jest cała akcja. To ćwiczenie można rozegrać na punkty np. do 7 pkt i następuje zmiana miejsc obu graczy.
Cel ćwiczenia:
Uderzenie piłki w pozycji otwartej w połączeniu z uderzeniem top spinowym. Pierwsza piłka dla gracza forhendowego jest trudna, stąd powinien on odegrać tą piłkę z dużą rotacją blisko linii końcowej.
Najczęściej popełniane błędy:
- przywiązanie do pozycji „klasycznej” – czyli ustawienie boczne z lewą nogą z przodu. Niestety przy tym ustawieniu mamy ograniczony skręt tułowia, ciężko jest również zagrać piłkę zagraną przez przeciwnika mocno w bok
- brak skrętu tułowia – czyli gra przodem. Jest to nie dopuszczalne. Przy pozycji otwartej wykonujemy głęboki skręt tułowia, tak żeby lewy bark był skierowany do siatki
- brak zatrzymania przy uderzeniu piłek zagranych w bok – za każdym razem staramy się zatrzymać przed zagraniem, wówczas jesteśmy w stanie uderzyć piłkę zachowując kontrolę
- granie tylko i wyłącznie płaskich piłek – brak rotacji przy uderzeniu powoduje u graczy dużą liczbę niewymuszonych błędów. Co więcej zawodnik ma również ogromne trudności z uderzeniem wyższych piłek – szczególnie grając na kortach ziemnych, gdzie piłka odskakuje po koźle mocno w górę
Wskazówki:
- Tenis podobnie jak pozostałe dyscypliny sportu zmienia się, jest grą coraz szybszą. Jeżeli osoba „uparcie” jest przywiązana do pozycji „klasycznej” to warto przeanalizować mecz zawodników pod kątem ich ustawienia na korcie. Wówczas nie będzie wątpliwości, że należy coś zmienić w swojej grze. Na początku proponujemy ćwiczenia pozycji otwartej bez piłki np. przed lustrem. Następnie dobrym ćwiczeniem będzie gra na małych polach opisana dokładnie w pkt 1.
- Tak jak wcześniej pisaliśmy skręt tułowia jest kluczowym elementem przy każdym tenisowym uderzeniu. Jeżeli mamy problemy ze skrętem warto rozegrać klika treningów na mini korcie (można również użyć miękkich piłek) przy dużo wolniejszej grze będziecie w stanie skoncentrować się właśnie na tym konkretnym elemencie – żeby forhend rozpoczął się od skrętu. Jeżeli na mini korcie zaobserwujecie poprawę to wówczas można szlifować ten element grając na pełnowymiarowym korcie.
- Wyczucie odległości do piłki jest bardzo istotnym elementem w grze. Zatrzymanie przed zagraniem jest konieczne, żeby zmniejszyć liczbę niewymuszonych błędów. Podczas każdego uderzenia postarajcie się „przykleić do kortu” i dopiero po zagraniu następuje wznowienie pracy na nogach. Ten element również warto poćwiczyć na krótszym korcie.
- Najlepszym ćwiczeniem na wprowadzenie rotacji awansującej jest gra na wyższej siatce. Jeżeli macie taką możliwość podnieście siatkę o kilka centymetrów, bądź też odepnijcie środkową taśmę na siatce.
Wtorek – dzisiaj trenujemy: bekhend
Bekhend
Jeżeli posiadacie już podstawy bekhendu i potraficie przebić piłkę na druga stronę siatki, to jest to najlepszy moment, żeby wzmocnić uderzenie oraz dodać piłce rotację awansującą. Przedstawimy wam kilka prostych, aczkolwiek niezwykle cennych ćwiczeń, które pozwolą wam pewniej poczuć się również grając bekhendem.
Elementy uderzenia
1. Chwyt rakiety
Grając bekhendem oburęcznym polecamy prawą ręką trzymać rakietę chwytem kontynentalnym, bądź też wschodnim bekhendowym, natomiast lewa ręka trzyma rakietę chwytem wschodnim forhendowym.
2. Ustawienie na nogach
Standardowo przy łatwej piłce ustawiamy się prawym bokiem do siatki, natomiast jeżeli piłka jest zagrana mocno w bok, to uderzenie powinno być wykonane w pozycji otwartej
3. Skręt tułowia
Ten element w dużym stopniu decyduje o sile uderzenia. Przy bekhendzie skręt powinien być głęboki (wykonując skręt tułowia należy pokazać przeciwnikowi część pleców).
4. Praca na nogach
Wykonując zamach schodzimy nisko w kolanach – ciężar ciała jest na nodze tylnej, następnie przy uderzeniu prostujemy kolana i przenosimy ciężar na nogę przednią.
5. Punkt trafienia
Trafienie piłki następuje daleko przed sobą. Przy uderzeniu piłka jest prowadzona po całej szerokości naciągu w celu uzyskania rotacji awansującej.
6. Wykończenie
Po uderzeniu ciało idzie za piłką, a rakietę chowamy za plecami. Po uderzeniu lewy bark jest skierowany w stronę siatki.
Scenariusze treningowe
1. Ugięcie kolan
Bardzo istotny element przy każdym tenisowym uderzeniu – który powoduje zwiększenie dynamiki oraz rotacji przy zagraniu. Ustawiamy się na linii serwisowej i gramy wymianę bekhendem po przekątnej. W momencie gdy piłka kozłuje po naszej stronie kortu należy ugiąć kolana i w momencie uderzenia prostujemy nogi przenosząc ciężar ciała do przodu. Gracz stojący po drugiej stronie siatki wykonuje to samo zadanie. Jeżeli uda wam się złapać powtarzalność tego uderzenia można stopniowo zwiększać długość kortu aż dojdziemy do linii końcowej.
Cel ćwiczenia:
Powtarzalność uderzenia – znalezienie rytmu gry. Ugięcie kolan powinno być zaznaczone przy każdym uderzeniu – im piłka jest niższa tym głębiej musimy zejść w kolanach
2. Rotacja awansująca (top spin) – wprowadzenie
Przykładamy rakietę z piłką do siatki (konkretnie do górnej części siatki czyli taśmy) i, następnie dynamicznym ruchem bekhendowym przeciągamy piłkę po naciągu rakiety, w wyniku czego piłka powinna przelecieć na drugą stronę siatki
Cel ćwiczenia:
Wykonując to ćwiczenie jesteście w stanie dokładnie zaobserwować jak wygląda uderzenie top spin („głaskanie piłki” po całej szerokości naciągu)
3. Uderzenie top spin
W pierwszym etapie tego ćwiczenia zawodnicy mają za zadanie grać forhendem lewą ręką po przekątnej. Lewa ręka jest trzymana na górze rączki rakiety (tak jak przy bekhendzie dwuręcznym). Główka rakiety prowadzona jest od dołu i wykończenie jest za plecami. Do tego ćwiczenia polecamy zastosować miękką piłkę.
Kolejnym etapem tego ćwiczenia jest dodanie do uderzenia również prawej ręki – czyli gramy już bekhendem. Sposób zagrania się nie zmienia – główka rakiety wędruje pod piłkę, przy uderzeniu przeciągamy piłkę po strunach i wykończenie jest za plecami.
Cel ćwiczenia:
Przy bekhendzie dwuręcznym bardzo istotną rolę odgrywa lewa ręka, stąd w pierwszym etapie ćwiczenia zagranie było wykonane tylko lewą ręką. W kolejnym etapie dodaliśmy prawą rękę i wykonywaliśmy już optymalne zagranie. W tym ćwiczeniu koncentrujemy się głównie na przeciągnięciu piłki po naciągu, w celu nadania piłce rotacji awansującej.
4. Zmiana kierunku zagrania
Zagranie po krosie jest najczęściej stosowanym uderzeniem podczas meczów tenisowych. W praktyce to zagranie powinno otworzyć nam drugą część kortu, żebyśmy mogli uderzyć piłkę wzdłuż linii.
W naszym ćwiczeniu również trzymamy wymianę po przekątnej (min 4 uderzenia po krosie), następnie jeden z graczy może zmienić kierunek uderzenia – wówczas rozgrywana jest wymiana otwarta na cały kort. Możemy to ćwiczenie również rozegrać na punkty np. do 7 pkt.
Cel ćwiczenia:
W tym ćwiczeniu zawodnicy trenują grę kontową – która powoduje, że przeciwnik odkrywa drugą stronę kortu i wówczas należy zmienić kierunek gry. Uderzenie wzdłuż linii jest trudniejsze od krosa (krótszy kort oraz wyższa siatka), dlatego też należy pamiętać, żeby przy tym zagraniu dodać do uderzenia rotację awansującą.
5. Bekhend w pozycji otwartej
Na początku ćwiczenie możemy wykonać na krótszym korcie.
Jeden gracz jest ustawiony w narożniku forhendowym, drugi gracz zagrywa mu piłkę na dobiegnięcie na bekhend. Pierwsza piłka bekhendem powinna być zagrana w pozycji frontalnej, czyli zatrzymujemy się przed zagraniem, przenosimy ciężar ciała na nogę lewą, następnie uderzamy bekhend idąc ciałem za uderzeniem.
Cel ćwiczenia:
Bekhend w pozycji otwartej jest coraz częściej stosowany podczas gry. Dzięki ustawieniu frontalnemu mamy większy zasięg i jesteśmy w stanie zagrać ofensywni e oburącz. Bardzo istotnym elementem przy tym zagraniu jest stabilna pozycja na nogach oraz oczywiście zatrzymanie się przed zagraniem.
Środa – dzisiaj trenujemy: forhend wolej
Forhend wolej
Wolej jest uderzeniem bardzo istotnym, szczególnie jeżeli preferujecie ofensywny styl gry. Grając przy siatce mamy kilka wariantów uderzenia:
- krótki wolej – tzw. stop wolej (po krosie lub wzdłuż linii)
- długi wolej (po krosie lub wzdłuż linii)
Podczas lekcji wolejowej przedstawimy wam przydatne ćwiczenia jak opanować te zagrania oraz w jakich sytuacjach najlepiej użyć tych wariantów.
Elementy woleja
1. Pozycja wyjściowa
Ustawiamy się przodem do siatki (odległości około 2,5 m od siatki), nogi są ustawione w lekkim rozkroku (na szerokość ramion). Bardzo istotnym elementem jest trzymanie rakiety oburącz przed sobą – prawa ręka trzyma rakietę chwytem uniwersalnym, natomiast lewa ręka trzyma serce rakiety. Przy woleju jest dużo mniej czasu na uderzenie, stąd rakieta jest trzymana przed sobą.
2. Naskok tzw. „split step”
Naskok wykonujemy w momencie uderzenia przeciwnika – dzięki temu jesteśmy gotowi szybko zareagować na piłkę zagraną przez przeciwnika.
3. Uderzenie piłki
Trzymając rakietę przed sobą wykonujemy lekki skręt tułowia, lewa ręka pokazuje nadlatującą piłkę i trafiamy piłkę przed sobą. W momencie uderzenia pamiętajmy o następujących elementach:
- prawa ręka jest lekko ugięta
- główka rakiety jest trzymana lekko powyżej nadgarstka prawej ręki
- przy uderzeniu wchodzimy lewą nogą do przodu
4. Wykończenie uderzenia
W przeciwieństwie do standardowego forhendu nie wykańczamy rakiety za plecy. Przy woleju rakieta wędruje do przodu, następnie wracamy do pozycji wyjściowej (rakieta trzymana oburącz przed sobą).
Podstawowe zasady gry stop woleja:
- stop woleja nie zagrywamy gdy przeciwni zagrywa nam bardzo mocno – wówczas najlepszą opcją jest nastawienie rakiety i wykorzystując siłę przeciwnika zagrać długi wolej
- przy stop woleju musimy być znakomicie ustawieni do piłki, która nie powinna być zbyt wysoka – najłatwiej jest zagrać stop woleja mając piłkę na wysokości biodra
- stop wolej łatwiej jest zagrać po krosie (wzdłuż siatki) niż po linii (po wyższej siatce).
- nie przesadzajmy z częstotliwością tego zagrania podczas meczu, gdyż nieudany stop wolej jest z reguły „wystawką dla przeciwnika”
Scenariusze treningowe
1. Zróżnicowana długość woleja
Zawodnicy mają za zadanie grając wolej z linii serwisowej zbliżyć się do siatki, następnie oddalić się na linię końcową.
Cel ćwiczenia:
W tym ćwiczeniu zawodnicy grają wolej z różną siłą, kontrolują również długość uderzenia piłki
2. Stop wolej – wprowadzenie
- Każdy z graczy podbija piłkę forhendem na rakiecie i po trzech odbiciach musi „załapać piłkę na rakietę” tak żeby piłka nie kozłowała
- To samo ćwiczenie gramy przez siatkę. Zawodnicy stoją blisko siatki, jeden z graczy zagrywa piłkę do partnera, który ma za zadanie pobić piłkę na rakiecie a następnie „złapać ją na naciągu”
Cel ćwiczenia:
Tym razem główny nacisk kładziemy na czucie piłki, które jest szalenie ważne przy zagraniu stop woleja. Jeżeli zawodnicy są w stanie złapać piłkę na rakietę, tak żeby piłka nie kozłowała, wówczas możemy przejść do ćwiczenia stop woleja.
3. Stop wolej
Jeden z graczy stoi blisko siatki przy woleju, natomiast druga osoba jest na linii serwisowej. Warto jest wyznaczyć strefę trafienia około 2 m od siatki (przy pomocy pokrowca, butelki z wodą lub też innych dostępnych na korcie przedmiotówJ). Woleista otrzymuje od partnera dokładną piłkę na wolej z forhendu ma za zadanie trafić piłkę w wyznaczoną strefę (wolej jest grany po krosie i wzdłuż linii. Po kilku minutach gry zawodnicy zmieniają się zadaniami.
Cel ćwiczenia:
Zagranie piłki wolejem blisko siatki. Stop wolej jest tym trudniejszy, im nadlatująca piłka leci z większą siłą. Grając stop woleja musimy zamortyzować na rakiecie siłę uderzenia (lekko rozluźniając nadgarstek)
4. Połączenie woleja długiego ze stop wolejem
W dalszym ciągu pozostawiamy wyznaczoną strefę z poprzedniego ćwiczenia. Jeden z graczy jest ustawiony na linii końcowej i nagrywa dokładne piłki na wolej z forhendu dla swojego partnera. Zadaniem woleisty jest odgrywanie do partnera długiego woleja, a przy nadarzającej się okazji skończenie wymiany stop wolejem. Po 3-4 minutach zawodnicy zmieniają się miejscami
Cel ćwiczenia:
Prawdziwą sztuką jest zagranie stop woleja w sytuacji meczowej. Woleista w tym ćwiczeniu musi sam określić w którym momencie piłka nadaje się na zagranie stop woleja.
5. Rozegranie na punkty
Jedna osoba jest ustawiona przy siatce, natomiast drugi zawodnik stoi na linii końcowej kortu. Mecz jest rozgrywany na całą długość kortu, natomiast jeżeli chodzi o szerokość to mamy do dyspozycji pół kortu. Zawodnik stojący na linii końcowej wprowadza piłkę na woleistę, który musi odegrać długi wolej za linię serwisową – następnie jest rozgrywana wymiana. Jeden set jest rozgrywany np. do 7 pkt. Po zakończeniu seta zawodnicy zmieniają się miejscami.
Cel ćwiczenia:
Praktyczne użycie woleja. Kort w tym ćwiczeniu jest wąski co wymaga u woleisty dobrej regularności gry. Od czasu do czasu warto spróbować zagrać stop wolej.
Najczęściej popełniane błędy:
- Ustawienie przy woleju zbyt daleko od siatki – jeżeli zawodnik stoi na linii serwisowej, to wówczas przeciwnik może bez większych problemów minąć go zwłaszcza po przekątnej. Stojąc około 2 metrów od siatki skracamy przeciwnikowi kąt, co mocno utrudnia zagranie skutecznego minięcia.
- Wybór złego wariantu uderzenia – dość często się zdarza, że woleista w ostatnim momencie zmienia decyzję i zamiast zagrania pewnego, długiego woleja próbuje zakończyć akcję efektywnym stop wolejem. Podczas gry musimy wybierać najlepszą opcję zagrania, która nie musi być nadzwyczaj efektowana, lecz skuteczna.
- Brak wejścia przy uderzeniu za piłką do przodu
Grając wolej przede wszystkim wykorzystujemy siłę uderzenia przeciwnika, stąd bardzo istotnym elementem jest nastawienie rakiety przed sobą i wejście ciałem za piłką. Dzięki temu wolej będzie mocniejszy i tym samym skuteczniejszy.
Wskazówki:
- Wolej to nic innego jak wykorzystanie siły przeciwnika – żeby skontrolować uderzenie nadgarstek musi być usztywniony. Starajcie się oczekując na piłkę przy woleju trzymać rakietę luźno, natomiast w momencie uderzenia złapać rakietę mocno usztywniając nadgarstek.
- Jeżeli podejmiecie decyzję o ataku do siatki, to nie ma już odwrotu. Najgorszym rozwiązaniem jest zatrzymanie się w połowie kortu – gdyż wówczas praktycznie nie mamy szans na skuteczną akcję (chyba, że przeciwnik popełni błąd)
- Będąc przy siatce jest bardzo mało czasu na wybór wariantu – tutaj panuje szkolna zasada „pierwsza myśl jest najlepsza”, zatem nie zmieniajcie w ostatnim momencie wariantu uderzenia.
- Grając wolej należy być zdecydowany, samo przebicie piłki na drugą stronę nie wystarczy. Wykorzystujcie przewagę będąc przy siatce i zdecydowanie wchodźcie ciałem do przodu po uderzeniu – zapamiętajcie, że wolej jest uderzeniem ofensywnym. Dlatego jeżeli przy siatce chcenie się bronić to lepszym rozwiązaniem jest zostać na linii końcowe
Czwartek – dzisiaj trenujemy: bekhend wolej
Bekhend wolej
Wolej jest uderzeniem bardzo istotnym, szczególnie jeżeli preferujecie ofensywny styl gry. Zdajemy sobie sprawę, że znacie już podstawy tego uderzenia, dlatego podczas naszej lekcji pójdziemy o krok dalej i przedstawimy wam różne warianty tego zagrania:
- krótki wolej – tzw. stop wolej (po krosie lub wzdłuż linii)
- długi wolej - po krosie lub wzdłuż linii
Podczas lekcji bekhendu przedstawimy wam kilka przydatnych ćwiczeń, które w dużym stopniu wpłyną na poprawę waszej gry przy siatce.
Elementy woleja
1. Pozycja wyjściowa
Ustawiamy się przodem do siatki (odległości około 2,5 m od siatki), nogi są ustawione w lekkim rozkroku (na szerokość ramion). Bardzo istotnym elementem jest trzymanie rakiety oburącz przed sobą – prawa ręka trzyma rakietę chwytem uniwersalnym, natomiast lewa ręka trzyma serce rakiety. Przy woleju jest dużo mniej czasu na uderzenie, stąd rakieta jest trzymana przed sobą.
2. Uderzenie piłki
Trzymając rakietę przed sobą wykonujemy lekki skręt tułowia, lewa ręka przytrzymuje rakietę za serce rakiety, natomiast przed samym uderzeniem puszczamy lewą rękę i trafiamy piłkę daleko przed sobą. W momencie uderzenia pamiętajmy o następujących elementach:
- prawa ręka jest lekko ugięta łokciu
- główka rakiety jest trzymana lekko powyżej nadgarstka prawej ręki
- przy uderzeniu wchodzimy prawą nogą do przodu
3. Naskok tzw. „split step”
Naskok wykonujemy w momencie uderzenia piłki przez przeciwnika – dzięki temu jesteśmy gotowi szybko zareagować na piłkę zagraną przez przeciwnika.
4. Wykończenie uderzenia
Przy woleju rakieta wędruje do przodu, następnie wracamy do pozycji wyjściowej (rakieta trzymana oburącz przed sobą).
Podstawowe zasady gry stop woleja:
- stop woleja nie zagrywamy gdy przeciwni zagrywa nam bardzo mocno – wówczas najlepszą opcją jest nastawienie rakiety i wykorzystując siłę przeciwnika zagrać długi wolej
- przy stop woleju musimy być znakomicie ustawieni do piłki, która nie powinna być zbyt wysoka – najłatwiej jest zagrać stop woleja mając piłkę na wysokości biodra
- stop wolej jest zagrywany wówczas gdy jesteśmy blisko siatki
- stop wolej łatwiej jest zagrać po krosie (wzdłuż siatki) niż po linii (po wyższej siatce).
- nie przesadzajmy z częstotliwością tego zagrania podczas meczu, gdyż nieudany stop wolej jest z reguły „wystawką dla przeciwnika”
Scenariusze treningowe
1. Zróżnicowana długość woleja
Zawodnicy mają za zadanie grając wolej z linii serwisowej zbliżyć się do siatki, następnie oddalić się na linię końcową.
Cel ćwiczenia:
W tym ćwiczeniu zawodnicy grają wolej z różną siłą, kontrolują również długość uderzenia piłki
2. Stop wolej – wprowadzenie
- Każdy z graczy podbija piłkę stroną bekhendową na rakiecie i po trzech odbiciach musi „załapać piłkę na rakietę” tak żeby piłka nie kozłowała
- To samo ćwiczenie gramy przez siatkę. Zawodnicy stoją blisko siatki, jeden z graczy zagrywa piłkę do partnera, który ma za zadanie pobić piłkę na rakiecie a następnie „złapać ją na naciągu”
Cel ćwiczenia:
Tym razem główny nacisk kładziemy na czucie piłki, które jest szalenie ważne przy zagraniu stop woleja. Jeżeli zawodnicy są w stanie złapać piłkę na rakietę, tak żeby piłka nie kozłowała, wówczas możemy przejść do ćwiczenia stop woleja.
3. Kierunki woleja
Jeden z graczy stoi blisko siatki przy woleju, natomiast druga osoba jest na linii serwisowej. Zawodnik stojący na linii serwisowej nagrywa każdą piłę dla woleisty na bekhend, z kolei woleista zagrywa dwie piłki po prostej, następnie dwie piłki po przekątnej
Cel ćwiczenia:
Zagranie piłki wolejem w wyznaczone miejsce (zarówno po krosie, jak również wzdłuż linii).
4. Połączenie woleja długiego ze stop wolejem
Około 2 metrów od siatki wyznaczamy strefę do stop woleja. Zawodnicy są ustawieni na linii serwisowej. Wprowadzenie jest forhendem, po czym osoba serwująca biegnie do siatki i zagrywa pierwszy wolej w okolice linii serwisowej, natomiast druga piłka grana jest blisko siatki tzw. stop wolej. Zawodnik grający po koźle stara się każdą piłkę nagrać na wolej z bekhendu.
Cel ćwiczenia:
W tym ćwiczeniu mamy do czynienia z sytuacją meczową. Woleista pierwszego głębokiego woleja, natomiast druga piłka jest kończąca zagrana blisko siatki (stop wolej).
5. Rozegranie na punkty
Jedna osoba jest ustawiona przy siatce, natomiast drugi zawodnik stoi na linii końcowej (po stronie bekhendowej). Mecz jest rozgrywany na całą długość kortu (jednak po przekątnej). Zawodnik stojący na linii końcowej wprowadza piłkę na wolej z bekhendu, który musi być odegrany za karo serwisowe – następnie jest rozgrywana wymiana. Jeden set jest rozgrywany np. do 7 pkt. Po zakończeniu seta zawodnicy zmieniają się miejscami.
Cel ćwiczenia:
Praktyczne użycie woleja. Kort w tym ćwiczeniu jest wąski co wymaga u woleisty dobrej regularności gry. Od czasu do czasu warto spróbować zagrać stop wolej.
Najczęściej popełniane błędy
- Zagrywanie woleja za późno, przez co uderzenie nie ma wystarczającej siły oraz jest grane bez kontroli
- Zbyt mocne cięcie piłki, które jest spowodowane ruchem nadgarstka – brak możliwości kontroli uderzenia przy mocniejszej piłce
- Brak naskoku – zawodnik przy siatce nie jest gotowy do uderzenia. Grając przy siatce każda sekunda jest ważna, wykonanie naskoku powoduje, że jesteśmy w stanie szybciej zareagować na nadchodzącą piłkę i tym samym zagrać ją w optymalnym punkcie
- Brak wejścia w piłkę – wolej grany pasywnie nie ma racji bytu. Będąc przy siatce staramy się grać ofensywnie, w przeciwnym razie przeciwnik bez większych problemów zagra skuteczne minięcie.
Wskazówki
- Jeżeli grasz wolej za późno zwróć uwagę na dwa kluczowe elementy – będąc przy siatce trzymaj ręce przed sobą, skontroluj czy nie wykonujesz zbyt obszernego zamachu przy woleju
- Przy uderzeniu rakieta tylko blokuje i jest prowadzona w przód. Po uderzeniu kontem oka sprawdź w jakim położeniu jest główka rakiety (powinna być przynajmniej na wysokości nadgarstka)
- Jeżeli zapominasz o naskoku warto solidnie poćwiczyć ten element (najlepiej na małym polu na wolniejszej piłce). Naskok powinien być wykonywany automatycznie – bez tego elementu nie będziesz w stanie dostatecznie szybko reagować na piłkę.
- Zagrywaj wolej odważnie – wchodź za każdym razem do przodu. Będąc przy siatce staraj się pozostać w ofensywie. Zbyt „miękki” wolej nie sprawia rywalowi problemów, przez co w łatwy sposób będzie mógł cię minąć przy siatce. Wejście prawą nogą do przodu bardzo łatwo można ćwiczyć trenując wolej przy ścianie.
Piątek – dzisiaj trenujemy: uderzenie atakujące
Uderzenie atakujące
W tenisie uderzenie atakujące jest bardzo szerokim pojęciem. Ofensywnym zagraniem jest zarówno mocna płaska piłka z końca kortu, jak również delikatna piłka zagrana tuż za siatkę. Podczas tej lekcji skoncentrujemy się na skutecznym zagraniu ofensywnym z krótkiej bardzo wygodnej piłki. Uderzenie atakujące bardzo często łączy się z wolejem, stąd też przedstawimy wam kilka przydatnych ćwiczeń łącząc te dwa elementy.
Elementy uderzenia
1. Ustawienie się do piłki
Biegnąc do piłki krótkie (w okolicach kara serwisowego) musimy się zawczasu zatrzymać, żeby uderzenie było wykonane mając stabilną pozycję. Tuż przed samym zatrzymaniem wykonujemy zamach do uderzenia.
2. Uderzenie piłki
Moment uderzenia jest zbliżony do zwykłego forhendu i bekhendu. Jednak w tym przypadku uderzenie wykonujemy prowadząc rakietę z góry w przód (pod warunkiem, że mamy do czynienia z dość wysoką piłką). Przy zagraniu atakującym uderzenie jest praktycznie płaskie (dodajemy znacznie mniej rotacji niż podczas gry z końca kortu). Sytuacja się zmienia, gdy mamy do czynienia z krótką ale niską piłką, wówczas naturalnie musimy zejść nisko w kolanach i nadać piłce dużej rotacji.
3. Wykończenie uderzenia
Po zagraniu rakieta jest prowadzona do przodu i następuje wykończenie za plecami. Koniecznie całe ciało idzie za piłką do przodu. Jeżeli uderzenie atakujące gramy na karze serwisowym to po tym zagraniu koniecznie biegniemy do siatki.
Scenariusze treningowe
1. Uderzenie atakujące z podejściem do siatki
Zawodnicy ustawieni są na linii końcowej. Jeden z graczy wprowadza piłkę w okolice kara serwisowego raz na forhend, natomiast w kolejnej wymianie na bekhend. Uderzenie atakujące musi być zagrane po przekątnej, następnie jest rozgrywana cała akcja, jednak zawodnicy grają koniecznie po przekątnej (po uderzeniu atakującym zawodnik powinien biec do siatki i kontynuować wymianę wolejem). Następnie zawodnicy zmieniają się rolami.
Cel ćwiczenia:
Uderzenie atakujące po przekątnej plus wykończenie akcji przy siatce.
2. Uderzenie atakujące wzdłuż linii
Zawodnicy grają z końca kortu po prostej (szerokość kortu jest ograniczona – mamy do dyspozycji tylko pół kortu). Po kilku odbiciach jeden zawodnik celowo zagrywa partnerowi łatwą piłkę do ataku. Po uderzeniu atakującym po linii zawodnik biegnie do siatki i kontynuuje wymianę wolejem.
Cel ćwiczenia:
Uderzenie ofensywne wzdłuż linii w trakcie gry oraz zakończenie akcji wolejem
3. Rozegranie akcji z nastawieniem na uderzenie atakujące
Obaj gracze rozgrywają wymianę na cały kort, w momencie gdy rywal zagra krótszą piłkę należy zagrać piłkę atakującą – tym razem zawodnicy muszą sami ocenić czy piłka nadaje się do ataku.
Cel ćwiczenia:
W tym ćwiczeniu zawodnicy grają otwartą wymianę – sami muszą zdecydować czy jest możliwość zagrania piłki atakującej.
4. Rozegranie na punkty
Zawodnicy grają tie-breaka z jedną małą różnicą w przypadku zagrania piłki wygrywającej tzw. winnera (przeciwnik nawet nie dotknie piłki) wówczas gracz otrzymuje dwa punkty.
Cel ćwiczenia:
Ofensywna gra podczas meczu – zawodnik musi podjąć decyzję czy warto jest zaryzykować i przejść do ataku. W celu zmotywowania graczy wprowadziliśmy lekką modyfikację w liczeniu punktów – winner liczony jest podwójnie.
Najczęściej popełniane błędy:
- Uderzenie atakujące jest zagrywane na 100 procent siły, przez to uderzenie to jest nieregularne
- Atak jest grany zbyt ryzykownie (tuż przy linii bocznej lub końcowej) –również duże ryzyko błędu
- Brak zatrzymania przed uderzeniem – gracze często „wbiegają na piłkę” i z tego powodu nie mają możliwości zagrania ofensywnej piłki, gdyż są zbyt blisko piłki
- Zagrywanie uderzenia atakującego ze zbyt trudnej piłki, która w praktyce nie nadaje się do ataku
Wskazówki:
- Jeżeli decydujecie się zagrać piłkę atakującą, to wcale nie oznacza, że tym jednym uderzeniem musicie wygrać punkt. Warto zagrać atak np. na 70 proc siły i zakończyć wymianę kolejnym zagraniem np. wolejem. Tenis to jest gra błędów – przy każdym uderzeniu z siłą zagrania musi iść w parze również kontrola tego uderzenia
- Przy każdym uderzeniu w tenisie musimy zachować margines - zamiast celować w linię zagrajmy 30 cm od linii, wówczas zredukujemy liczbę niewymuszonych błędów.
- Zatrzymanie przed zagraniem tyczy się każdego tenisowego uderzenia. W przypadku wystawionej piłki należy zachować zimną krew i bardzo staraninie się do niej ustawić. Pamiętajmy, że przed samym zatrzymaniem należy już również wykonać zamach do uderzenia.
- Nie każda wysoka piłka nadaje się do ataku. Jeżeli przeciwnik zagrywa nam piłkę wysoką pod końcową linię to w żadnym wypadku nie należy jej atakować tylko przebić na drugą stronę głęboko (blisko linii końcowej).
Sobota – dzisiaj trenujemy: lob
Lob– czyli zagranie wysokiej piłki (nad przeciwnikiem, który jest przy siatce), najlepiej pod linię końcową.
Wyróżniamy dwa rodzaje lobów:
1. Ofensywny – lob top spinowy
2. Defensywny
W pierwszym przypadku nadajemy piłce bardzo dużej rotacji, dzięki temu piłka po odbiciu dynamicznie odskakuje – jeżeli przeciwnik został przelobowany lobem top spinowym to nie ma praktycznie szans dobiec do tej piłki.
W przypadku loba defensywnego piłka jest zagrana do góry, jednak bez rotacji awansującej. W tym przypadku po odbiciu piłka lecie pionowo w górę, przez co nie sprawia przeciwnikowi większych problemów.
Loba używamy w przypadku, gdy:
- przeciwnik jest przy siatce – wówczas staramy się przerzucić piłkę nad nim
- jesteśmy w głębokiej defensywie i podnosimy piłkę w górę zyskując sporo czasu na powrót na środek kortu
- zależy nam na zmianie rytmu gry – w momencie gdy toczy się mocna wymiana zagranie loba potrafi wybić przeciwnika z uderzenia i wymusić u niego błąd.
Podczas naszej lekcji zajmiemy się szczegółowo lobem top spinowym
Elementy uderzenia
1. Ustawienie na nogach
Identycznie jak w przypadku zwykłego forhendu/ bekhendu – czyli możliwa jest pozycja boczna, otwarta i półotwarta.
2. Chwyt rakiety
Chwyt jest taki sam jak w przypadku standardowego bekhendu i forhendu:
- forhend – wschodni, półzachodni
- bekhend – wschodni (jednoręczny), kontynentalny lub wschodni (prawa ręka) oraz wschodni forhendowy (lewa ręka) – przy bekhendzie dwuręcznym.
3. Moment uderzenia
Piłka jest trafiona przed sobą, bardzo istotnym elementem jest dynamiczne pociągnięcie piłki po strunach rakiety w celu nadania rotacji awansującej.
4. Prowadzenie rakiety
Rakieta prowadzona jest z dołu do góry – wykończenie za plecami. W stosunku do standardowego uderzenia zdecydowanie mocniej jest pociągniecie rakiety do góry.
5. Wykończenie uderzenia
Na samym końcu rakieta jest prowadzona za plecy.
Scenariusze treningowe
1. Wprowadzenie do uderzenia
Jeden zawodnik jest ustawiony przy siatce, natomiast drugi gracz na linii końcowej. Zawodnik z linii końcowej zagrywa lob top spin (sam podaje sobie piłkę), natomiast zawodnik stojący przy siatce próbuje sięgnąć piłę i zagrać smecz. To samo ćwiczenie należy również zagrać trenując lob z bekhendu.
Cel ćwiczenia:
W tym ćwiczeniu zawodnik sam wystawia sobie piłkę, żeby mógł w pełni skoncentrować się na uderzeniu. Zawodnik stojący przy siatce przy okazji trenuje smecz.
2. Lob połączony z wolejem
Ustawienie identyczne jak w poprzednim ćwiczeniu, jednak tym razem pierwsza piłka jest zagrana na wolej, który powinien być odegrany głęboko, następnie zawodnik próbuje przelobować zawodnika stojącego przy siatce. (to samo ćwiczenie wykonujemy zarówno forhendem jak również bekhendem.
Cel ćwiczenia:
Zagranie ofensywnego loba w grze – wariant trudniejszy w stosunku do poprzedniego ćwiczenia.
3. Lob zagrany w trudnej sytuacji
Jeden z graczy ustawiony jest przy siatce natomiast drugi na linii końcowej w narożniku bekhendowym. Woleista wprowadza piłkę na forhend „na dobiegnięcie”. Zawodnik ma za zadanie zagrać loba top spin (to samo ćwiczenie należy wykonać startując również z drugiego narożnika).
Cel ćwiczenia:
Trening loba w trudnej sytuacji – zawodnik jest zmuszony dobiec do trudnej piłki i przelobować rywala.
4. Lob top spin – powtarzalność
Zawodnicy stoją na linii końcowej i mają za zadanie utrzymać wymianę grając loby top spin – początkowo wymiana jest forhendem po krosie, następnie zawodnicy grają bekhendem po krosie
Cel ćwiczenia:
Poprawa regularności uderzenia – zarówno po stronie forhendowej jak również bekhendowej
Najczęściej popełniane błędy
- Zmiana chwytu do loba
- Zbyt mała dynamika uderzenia – główną przyczyną jest obawa przed zagraniem piłki w aut.
- Brak mocnego pociągnięcia uderzenia w górę – bez dynamicznej końcówki zagrania piłka będzie uderzona zbyt nisko i przeciwnik bez problemu skończy wymianę smeczem.
- Niechętne wykorzystywanie tego uderzenia szczególnie przez osoby słynące z agresywnego stylu gry
Wskazówki
- Powinniśmy mieć ustalony jeden chwyt do uderzenia forhendowego i jeden chwyt do bekhendu – modyfikacja chwytu do loba czy też np. do uderzeń atakujących jest zdecydowanie niewskazana
- Zagranie loba przyniesie zamierzony skutek jeżeli nadamy piłce dużej rotację ciągnąc rakietę mocno w górę. Obawy przed wyrzuceniem piłki w aut są niepotrzebne. Właśnie mocna rotacja – jest gwarantem tego, że piłka wejdzie w kort. Grając loba warto jest zagrać piłkę po przekątnej – wówczas mamy do dyspozycji dłuższy kort
- Jeżeli przeciwnik jest przy siatce i podjęliśmy decyzję o zagraniu loba, to warto jest skierować piłkę na jego stronę bekhendową – smecz bekhendowy jest trudny do zagrania i nawet w przypadku nieudanego loba mamy okazję wybronić kolejną piłkę
- Tak jak pisaliśmy na wstępie tej lekcji lob top spin jest uderzeniem ofensywnym, co więcej będąc w obronie uderzenie to pomaga nam wrócić do wymiany i tym samym daje nam możliwość w kolejnym uderzeniu skontrować przeciwnika (jeżeli zagramy dobrego loba, to przeciwnik może się pomylić i odegra nam krótszą piłkę).
Niedziela – dzisiaj trenujemy: skrót
Skrót
Skrót (drop shot) – jest uderzeniem zagranym z wsteczną rotacją bardzo blisko siatki. Zagranie skrótu wymaga od zawodnika bardzo dobrego czucia piłki oraz precyzji uderzenia - źle zagrany skrót jest idealną piłą dla przeciwnika do ataku. Dobrze zagrany skrót powinien być znakomicie „zamaskowany”, czyli przeciwnik do ostatniego momentu nie może się spodziewać tego uderzenia. Skrót jest rzadko grany na szybkich nawierzchniach – najczęściej jest stosowany na kortach ceglanych, gdzie piłka jest wolna
Elementy uderzenia
1. Chwyt rakiety
Grając skrót forhend polecamy chwyt wschodni forhendowy, bądź też kontynentalny. W przypadku zagrania bekhendowego najlepszym chwytem jest wschodni bekhendowy lub kontynentalny
2. Ustawienie
Ten element jest identyczny jak przy standardowym uderzeniu forhendem lub bekhendem. Przeciwnik z naszego ustawienia nie może wywnioskować, że mamy zamiar zagrać tuż za siatkę.
3. Prowadzenie rakiety
Początkowa faza zamachu jest identyczna jak przy forhendzie i bekhendzie, czyli wykonujemy skręt tułowia, rakieta jest odprowadzona do tyłu, jednak przed samym uderzeniem zwalniamy ruch ręki i delikatnie podcinamy piłkę po strunach nadając jej wstecznej rotacji. Przy uderzeniu rakieta jest prowadzona z góry w dół (dzięki temu piłce nadajemy rotacji wstecznej).
4. Wykończenie uderzenia
W momencie uderzenia rakieta musi zamortyzować siłę uderzenia (podobnie jak w przypadku stop woleja), stąd też nie wykańczamy uderzenia za plecami, tylko prowadzimy ją lekko do przodu podobnie jak przy woleju.
Scenariusze treningowe
1. Wsteczna rotacja – podstawy
Zawodnicy podbijają piłkę na rakiecie po koźle nadając jej wsteczną rotację – czyli wykonują ruch „cięcia” piłki.
Cel ćwiczenia:
Opanowanie zasad gry z wsteczną rotacją.
2. Skrót grany po prostej
Zawodnicy są ustawieni około 2 metrów od siatki i mają za zadanie uderzyć piłkę możliwie najbliżej za siatkę – stosując wsteczną rotację. To ćwiczenie wykonujemy zarówno forhendem, jak również bekhendem.
Cel ćwiczenia:
Pierwsze kroki przy nauce tego zagrania należy stawiać stojąc blisko siatki. Wówczas mamy stosunkowo łatwą piłkę do zagrania i możemy w pełni skoncentrować się na technice uderzenia.
3. Skrót grany wzdłuż siatki
Zawodnicy są ustawieni około 2 metrów od siatki na linii bocznej i mają za zadanie zagrać piłkę po przekątnej bardzo blisko siatki – piłka powinna być zagrana z rotacją wsteczną.
Ćwiczenie to powinno być wykonane zarówno forhendem, jak również bekhendem.
Cel ćwiczenia:
Bardzo ważne zagranie, często stosowane przy dobiegnięciu do krótkiej piłki. Precyzyjne odegranie piłki wzdłuż siatki jest bardzo trudnym uderzeniem, ale dobrze zagrane jest niezwykle trudne do odbioru dla przeciwnika.
4. Praktyczne zastosowanie uderzenia
Zawodnicy mają za zadanie utrzymać wymianę na siebie. Po kilku piłkach jeden z graczy zagrywa przeciwnikowi trochę krótszą piłkę w okolicę kara serwisowego – z tej krótszej piłki należy zagrać skrót. W tym ćwiczeniu skrót grany jest zarówno forhendem, jak również bekhendem. Warto jest wyznaczyć specjalną strefę do zagrania skrótu (około 2 m od siatki).
Cel ćwiczenia:
Próba zagrania skrótu podczas wymiany. W tym ćwiczeniu dla ułatwienia przeciwnik zagrywa piłkę krótszą, z której należy zagrać drop shota. Podobnie jak w poprzednich ćwiczeniach ważne jest, żebyśmy ćwiczyli zarówno zagranie forhendem, jak również bekhendem.
5. Rozgrywka na punkty
Zawodnicy rozgrywają tie-breaka do 7 pkt na krótkim polu – linia końcowa jest 2,5 m od siatki. Zadaniem graczy jest uderzania piłki tylko i wyłącznie z rotacją wsteczną, w tym ćwiczeniu nie można grać piłki wolejem.
Cel ćwiczenia:
Jest to trudne ćwiczenie, wymagające od zawodników bardzo dobrego czucia piłki. W przypadku problemów z regularnym trafianiem w wyznaczone małe pole dopuszczalne jest zastosowanie piłek miękkich.
Najczęściej popełniane błędy:
- Skrót jest grany w niewłaściwej sytuacji – nie należy grać skrótu stojąc daleko za linią serwisową, bądź też gdy przeciwnik zagrywa nam bardzo mocną piłkę.
- Brak „maskowania uderzenia” – jeżeli przeciwnik zdoła wcześnie odczytać nasz zamiar uderzenia drop shota, to zazwyczaj bez większych problemów dobiegnie do piłki i wygra wymianę
- Grając skrót obserwujmy dokładne ustawienie przeciwnika jeżeli jest on ustawiony przy linii końcowej to wówczas uderzenie jest mocno ryzykowne
Wskazówki:
- Skrót nie powinien być przesadnie często stosowany podczas gry, gdyż jest to mocno ryzykowne uderzenie, które jeżeli zostanie źle zagrane, wówczas daje przeciwnikowi idealną możliwość do ataku.
- Im jesteśmy bliżej siatki, tym łatwiej jest nam zagrać precyzyjnego drop shota. Nigdy nie próbujcie tego zagrania stojąc Dalego za linią końcową, bądź też gdy przeciwnik zagrywa wysoką piłkę.
- Nawet najlepszy skrót nie przyniesie nam zamierzonego efektu, jeżeli przeciwnik z łatwością nas rozszyfruje. Pamiętajcie o tym, że przygotowanie do skrótu powinno być takie same jak przy zagraniu forhendu czy też bekhendu.
- Zanim podejmiecie decyzję o zagraniu skrótu bardzo istotne jest ustawienie przeciwnika na korcie – jeżeli stoi on daleko za linią końcową, to wówczas warto spróbować tego wariantu uderzenia.
Źródła:
Polski Portal Tenisowy –
www.tenisportal.com
Przydatne linki:
Forhend:
https://www.youtube.com/watch?v=YJbQRn8yOJQ
https://www.youtube.com/watch?v=00LKlz97eZk
https://www.youtube.com/watch?v=m3-EZCPn9yc
https://www.youtube.com/watch?v=IedzW2QNsM0
Bekhend:
https://www.youtube.com/watch?v=muyVAHUdWd8
https://www.youtube.com/watch?v=veGkAzf26v4
https://www.youtube.com/watch?v=veGkAzf26v4
https://www.youtube.com/watch?v=Rxs1DDDwswE
Forhend wolej:
https://www.youtube.com/watch?v=Obz6eCpm_Bw&feature=emb_title
Bekhend wolej:
https://www.youtube.com/watch?v=Obz6eCpm_Bw&feature=emb_title
Uderzenie atakujące:
https://www.youtube.com/watch?v=yo_zuz7bcLQ&feature=emb_title
Lob:
https://www.youtube.com/watch?v=PNYFnGBeRUQ&feature=emb_title
Skrót:
https://www.youtube.com/watch?v=avY9mp02egI&feature=emb_title